Staram się pozbierać z kawałków...

-

Dziewięć dni temu Rudi postanowił, że jego czas nadszedł. Przyszedł rano do mnie do łóżka i mocno się wtulił. I tak sobie leżeliśmy błogo - on i ja. Zawsze razem, na dobre i złe, przy każdej domowej czynności... Zawsze razem.
Doskonale wiedział, że za chwilę idę wyprowadzić psy i ma tylko kilkanaście minut, zanim wrócę, żeby skorzystać z tej mojej cholernej nieobecności... Gdybym wiedziała, że to pożegnanie, psy by nie wyszły tego dnia w ogóle, trudno. Leżelibyśmy tak sobie w nieskończoność - on i ja.
Kochał mnie równie mocno, jak ja jego... I te kilkanaście minut mu wystarczyło, żeby cichutko odejść. Zgasło moje najukochańsze słoneczko, mój najlepszy przyjaciel, mój Rudolf, kot nad koty, jedyny w swoim rodzaju, najlepszy, najukochańszy, najmądrzejszy...

Zdecydowałam się na kremację indywidualną, mimo, że finansowo jestem pod grubą krechą... Kupiłam piękną urnę. Rudi wrócił więc ze mną do domu...


Naprawdę staram się nie sfiksować. 
Staram się dla pozostałych.
Zostało sześć par kocich oczu, patrzących pytająco... 
Został Baki, który zdążył się z Rudim zakumplować, i codziennie leży u podnóża schodów czekając, aż jego najlepszy kolega zejdzie do niego na dół...
Została Marysia, której muszę zdążyć okazać jak najwięcej czułości i spróbować choć w części naprawić to, co człowiek zepsuł i zaprzepaścił...
Został półtoraroczny podrośnięty szczenior Kajtek, którego ktoś wypierniczył z samochodu przy bardzo ruchliwej trasie...

Wszyscy oni naprawdę się starają.
Starają mnie wspierać, dać mi pociechę, przytulać, lizać, ugniatać, mruczeć...
Wiem, że też cierpią i tęsknią. 
Ja tęsknię tak, że odczuwam niemal fizyczny ból...

Patrzę na urnę i coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że Rudolf zostanie w domu i moją ostatnią wolą będzie pochowanie go wraz ze mną.

Komentarze

  1. Alicja21 marca 2021 14:20

    Już drugi dzień zbieram się do napisania. Nie wiem tylko co, bo słowa brzmią pusto w takim momencie. Ja jeszcze nie przeżyłam odejścia własnego zwierzulka. Jeszcze nie wiem co to jak i jak bardzo boli.
    Przytulam mocno, mocno.

    OdpowiedzUsuń
  2. Atuna24 marca 2021 07:36

    Żadne słowa nie pocieszą, a wspomnienia przysłonią przyszłe szczęśliwsze chwile. Zawsze będę pamiętała wszystkie swoje zwierzęta poprzez czas ich odchodzenia i obwinianie się, że może mogłabym zrobić coś więcej, albo szybciej podjąć decyzję o skróceniu ich cierpień. Niech pociechą będzie, że nie musiałaś patrzeć jak cierpi :(

    OdpowiedzUsuń
  3. Atuna24 marca 2021 08:34

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimka29 marca 2021 10:13

    Dopóki nie zamieszkał u nas zwierzak swobodnie przemieszczający się po mieszkaniu to nie rozumiałam zachwytów właścicieli czworonogow. Szczerze powiem, tak było. Teraz, rozumiem, bardzo Ci wspolczuje...

    OdpowiedzUsuń
  5. Anonimka4 kwietnia 2021 12:05

    Spokojnego świętowania 😁

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Muszę się wygadać, cholera jasna... (będę przeklinać)

-
 Przyszłam wczoraj tak zrąbana z pracy, że wieczorem wypuściłam psy, poczekałam, aż wrócą i poszłam spać o dziewiętnastej. Co było do przewidzenia, obudziłam się w środku nocy. Odczytałam wiadomość od córki z sąsiadów z zapytaniem, czy jest u mnie ich sunia. (W mroźne noce zabierałam malutką Sonię do siebie na noc, bo u siebie nie miała wstępu do domu. :( . Moje suki od jakiegoś czasu próbowały ją atakować, więc instalowałam małą w zamkniętym pokoju, a rano wypuszczałam. Ona nigdy sama nie weszła na posesję, gdy moje psy były na zewnątrz.) Zasnęłam ponownie, a rano odpowiedziałam na wiadomość pytaniem, czy Sonia się odnalazła. Niestety nie wróciła do domu i po powrocie sąsiada z pracy mieli wyruszyć na poszukiwania. Postanowiłam rozejrzeć się po okolicy wcześniej, jako że dziewczynka zapłakana, a ja jestem również bardzo emocjonalnie związana z Sonią. Znalazłam ją... Leżącą w moim ogrodzie... Martwą... Podobno w nocy już debile walili petardami. Nie słyszałam, spałam... Może samochód j
Czytaj więcej

Leon

-
Koty są symbolem gracji. Poruszają się z dystynkcją, zwinnie i niemal bezszelestnie, jak na prawdziwe drapieżniki przystało. Leona to jednak nie dotyczy, proszę Państwa. Leon albo ma grację głęboko w łaciatym dupsku, albo po prostu nie wie, że jest kotem. Swoją destrukcyjną działalność Leon rozpoczął jeszcze małym siusiumajtkiem będąc. (Tu muszę pozwolić sobie na małą dygresję i zaznaczyć, że określenie "siusiumajtek" nie znalazło się tu przypadkowo, BYNAJMNIEJ. Na szczęście z wiekiem mu przeszło.) Gdzie Leon się nie pojawił, siał zamęt i zniszczenie. Mam w domu kota z darem telekinezy - sprawiał, że wszystko lewitowało: kubki, doniczki, a nawet karnisze. Teraz, gdy tyłek mu urósł, a zawartość Leona w Leonie kilkukrotnie zwiększyła objętość (i wagę), postanowił ograniczyć się do bycia kotem niskopiennym. Nie bez znaczenia jest tu fakt spierniczenia się z karnisza centralnie na papę, w związku z czym Leon doszedł do wniosku, że zasłony lepiej omijać szerokim łukiem. Przechodzą
Czytaj więcej

Sezon wakacyjny :)

-
  Mam od piątku na stanie pięć i pół psa. Te nadprogramowe półtora to Ares i Sonia. Sąsiedzi wyjechali. Jest lekkie kongo, gdyż: - Ares usilnie próbuje zachęcać Bakiego do wspólnej zabawy, ale Baki jest już seniorem, więc muszę pilnować, żeby młody go nie męczył; - moje suki KK cyklicznie organizują łowy na Sonię, więc tego małego kurdupla też wiecznie muszę mieć na oku; - no i koty mają tygodniowy szlaban na parter i muszę pamiętać o zamykaniu drzwi na schodach - nie o koty się martwię, a o fakt, że ewentualna ich konfrontacja z Aresem skończyłaby się carpaccio z psininy. Także 3 x MUSZĘ. Ale ogarniam. (Za to mój odkurzacz spakował neseser oraz bagaż podręczny i oświadczył, że nie taka była umowa, że on to pie...oli i leci na urlop na Ibizę.)
Czytaj więcej